Yayijem jch’iel
Ta xmut’ij vul o’ntonal ta sbe jch’ich’eltak,
ta xanav ta syayijemal jch’iel.
Ta jk’an ta jsa’be smelolal k’ucha’al
k’unk’un chanav ta yut jbek’tal li lajele.
¿Bu xu’ ta jta?
Ko’ntonuk ka’i ta jok’ ti bu uts’intabil jbek’tale,
ta yutil stuch’emal jtakopal
ta yolon ts’ijetal.
Ep k’usitik chvulanan ta jol, ti sokes li ko’ntone,
ta spik syayijemal jch’iel
xchi’uk ta sjochun batel ti bu mu’yuk muyubajele.
¿K’u yelan ta xkuch ku’un li vokole?
Lubemun.
Stekel ta sokes li ko’ntone.
Mu xiktaun.
K’unk’un chlaj batel stekel k’usitik oy ta yut jna,
chixi’ chimut’ij batel ta ak’obal
mi mu’yuk sk’oponel kajvaltik yu’un ta stus lok’el jvokol.
A chaga da minha infância
O desespero afunda-se nas minhas veias,
vaga na ferida aberta da minha infância.
Tento decifrar esta agonia
que me assedia o corpo.
Procuro uma resposta.
Onde encontrá-la?
Talvez se cavar dentro do meu corpo ultrajado
nas profundezas da minha ferida
ou sob o silêncio.
Acontecimentos vagos torturam a minha alma,
alojam-se na chaga da minha infância
e arrastam-me para a miséria.
Como suportar tanta desgraça?
Estou cansada de tanta angústia.
Tudo isto me mortifica.
Não me deixa.
As paredes e as portas do meu quarto,
agonizam comigo,
e tenho medo de me afundar nesta noite
e que não exista prece que desfaça minha desgraça.