VII
iets in het vlees, uren na het schot nog, zal pulseren
tot ook dat op is, herinnering aan een hartslag
welk dier hielden we ons voor te willen raken?
we jaagden altijd al op elkaar in onszelf
zijn wij dat werkelijk geworden? ingezouten en opgehangen
rantsoen van onze idealen, luchtfoto van de toenmalige plek
waar we elkaar eindelijk onszelf zouden vergeven, wanneer dan?
zelfs het schrijven is bezig te versterven, mijn handschrift sleept
naar links, sleept me rugwaarts terug de jaren in
in je oksel een bres voor bedenktijd, waar ik de holte vond
waarin mijn hele onvermogen kon, toen heb ik het gedaan
van jou en mij met opzet onderdelen uit een modelbouwpakket gemaakt
VII
uma coisa na carne, horas após o disparo, ainda terá pulso,
até que mesmo isso acabe, a lembrança de um batimento cardíaco
que animal dizíamos querer capturar?
Desde sempre perseguimos o outro em nós
nisso nos convertemos realmente? uma fatia dos nossos ideais
salgada e posta a secar, fotografia aérea do lugar antergo
onde finalmente nos perdoaríamos, quando?
até a escrita está a morrer, a minha ortografia arrasta-se
para a esquerda, arrasta-me para trás, ao passado
na tua axila, um resquício para te pedir tempo, ali onde encontrei um vago
onde coube toda a minha capacidade, assim o fiz,
adrede, a ti e a mim nos converti em peças de uma estrutura para armar