Mostrar mensagens com a etiqueta sandra lario. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta sandra lario. Mostrar todas as mensagens

08 setembro 2021

sandra lario

 

Mi vientre es una urna de cristal

que guarda las cenizas de la piel renegada


Fuimos catapultadas al odio

y arrancadas del amor que se profesa

hacia el cuerpo que te yergue


Fuimos desnaturalizadas de aquello con lo que nacimos

y desterradas a habitar la tundra

sin un manto al que abrazarnos


Nadie nos enseñó a cerrar la herida

pese a que la cortura sea un hecho impuesto a nuestras manos

nadie detuvo la hemorragia

pese a apartar la sangre de lo corriente

hasta hacerla pantano de la vergüenza


Mi vientre es una urna de cristal

que alberga el latir interrumpido de la primavera

que arrulla al animal herido

que siente el crepitar del fuego



O meu ventre é uma urna de cristal

que guarda as cinzas da pele renegada


Fomos catapultadas para o ódio

e arrancadas do amor que se professa

até ao corpo que te ergue


Fomos desnaturadas daquilo com que nascemos

e desterradas para habitar a tundra

sem um manto para abraçar


Ninguém nos ensinou a fechar a ferida

apesar de o corte ser um facto imposto a nossas mãos


ninguém deteve a hemorragia

apesar de afastar o sangue da corrente

até o tornar pântano da vergonha

O meu ventre é uma urna de cristal

que alberga o pulsar interrompido da primavera

arrulha o animal ferido

sente o crepitar do fogo