Mostrar mensagens com a etiqueta pola gómez codina. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta pola gómez codina. Mostrar todas as mensagens

10 outubro 2019

pola gómez codina


Guarania

Mi padre guaraní tocaba el arpa
y cantaba como un canario blanco
venía de la selva, ese lugar
donde viven los cantos
era el hombre pequeño que podía
convertirse en un ave, mi madre
hija de un cocinero de barco, mascador de tabaco
que se mecía para arrojar especias
en las ollas
vino de Paraguay soltando carambolas
rambutanes
papayas
esas frutas extrañas
que no crecen en árboles
de Merlo Gómez
Los dos tenían frío, siempre
frío: _ro´y, ro´ yitepá, ro´yeteikó
rezaban
un idioma secreto que no me compartían
el sonido dulzón como sopa
eterei, purahéi, cuñataí
les dije un día para sorprenderlos.
Me miraron con miedo, pellizcaron
mis brazos de choguí, me dijeron
No hables nunca más
en guaraní


Guarânia

O meu pai guarani tocava harpa
e cantava como um canário branco
vinha da selva, esse lugar
onde vivem os cantos
era o homem pequeno que podia
converter-se em pássaro, a minha mãe
filha de um cozinheiro de barco, mascador de tabaco
que se balançava para atirar especiarias
às ondas
veio do Paraguai soltando carambolas
rambutãs
papaias
essas frutas esquisitas
que não crescem em árvores
de Merlo Gómez
Ambos tinham frio, sempre
frío: _ro´y, ro´ yitepá, ro´yeteikó
rezavam
um idioma secreto que não partilhavam comigo
o som adocicado como sopa
eterei, purahéi, cuñataí
disse-lhes um dia para os surpreender.
Olharam-me com medo, beliscaram
meus braços de sanhaço-cinzento, disseram-me
Nunca mais fales
em guarani