Mostrar mensagens com a etiqueta maria barnas. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta maria barnas. Mostrar todas as mensagens

11 fevereiro 2019

maria barnas


Een tafel vol mogelijkheden

Ik nam de tafel mee om aan te kunnen werken.
De poten lieten gemakkelijk los en het blad is niet zwaar
maar nu ik aan de verkeerde kant van dit huis
aan het raam zit, ontglipt me de stad. Een gezicht
waarvan ik me de naam niet herinner.

Misschien moet ik ’s ochtends niet luisteren
naar een requiem maar anders hoor ik meisjes
giechelen. Je weet nooit wanneer ze beginnen,
Kan de zangeres niet één keer een fout maken? Zoals ik

met een lange man in een laag huis aan het water.
We zwommen. We waren wel eens gelukkig
maar op een dag werd ik bang voor de tafel.

Hij trok zich er niets van aan of ik zou gaan.
Hij zou er toch wel blijven staan.

Hij wijst de nieuwe vrouw de kleine zon
die ’s nachts uit moet op de thermostaat.

Weet ze dat ze onder mijn dekens slaapt?
Dat het bed van mij is en dat ik de stoelen
en de slechte zee kom halen.

Mesa de probabilidades

Fui para a mesa para trabalhar.
Os pés desprendem-se facilmente e a parte superior não é pesada
Mas agora estou sentada na janela do lado equívoco
Desta casa, a cidade escapa de mim. Um rosto
Que não consigo recordar.

Talvez não devesse ouvir um requiem
Pela manhã, mas a não ser assim, oiço umas raparigas
A rir. Nunca se sabe quando entram em tal performance
Não poderá o solista cometer um único erro? Como eu

Com um homem alto numa pequena casa em cima da água.
Fomos nadar. Às vezes estávamos felizes
Mas um dia assustei-me na mesa.

Não fez qualquer diferença o ir-me embora
Porém estaria ali de todas as maneiras.

Apresenta-lhe a nova esposa o pequeno sol
Que aparece no termostato de noite.

Saberá ela que está a dormir nos meus lençóis,
Que a cama é minha e regressarei
levando as cadeiras e o mar mesquinho?