Een tafel vol mogelijkheden
Ik nam de tafel mee om aan te kunnen werken.
De poten lieten gemakkelijk los en het blad is niet zwaar
maar nu ik aan de verkeerde kant van dit huis
aan het raam zit, ontglipt me de stad. Een gezicht
waarvan ik me de naam niet herinner.
Misschien moet ik ’s ochtends niet luisteren
naar een requiem maar anders hoor ik meisjes
giechelen. Je weet nooit wanneer ze beginnen,
Kan de zangeres niet één keer een fout maken? Zoals ik
met een lange man in een laag huis aan het water.
We zwommen. We waren wel eens gelukkig
maar op een dag werd ik bang voor de tafel.
Hij trok zich er niets van aan of ik zou gaan.
Hij zou er toch wel blijven staan.
Hij wijst de nieuwe vrouw de kleine zon
die ’s nachts uit moet op de thermostaat.
Weet ze dat ze onder mijn dekens slaapt?
Dat het bed van mij is en dat ik de stoelen
en de slechte zee kom halen.
Mesa
de probabilidades
Fui
para a mesa para trabalhar.
Os
pés desprendem-se facilmente e a parte superior não é pesada
Mas
agora estou sentada na janela do lado equívoco
Desta
casa, a cidade escapa de mim. Um rosto
Que
não consigo recordar.
Talvez
não devesse ouvir um requiem
Pela
manhã, mas a não ser assim, oiço umas raparigas
A
rir. Nunca se sabe quando entram em tal performance
Não
poderá o solista cometer um único erro? Como eu
Com
um homem alto numa pequena casa em cima da água.
Fomos
nadar. Às vezes estávamos felizes
Mas
um dia assustei-me na mesa.
Não
fez qualquer diferença o ir-me embora
Porém
estaria ali de todas as maneiras.
Apresenta-lhe
a nova esposa o pequeno sol
Que
aparece no termostato de noite.
Saberá
ela que está a dormir nos meus lençóis,
Que
a cama é minha e regressarei
levando
as cadeiras e o mar mesquinho?