Mostrar mensagens com a etiqueta blanca llum vidal. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta blanca llum vidal. Mostrar todas as mensagens

29 dezembro 2021

blanca llum vidal

 

I

Que m’ompli de llengües el teu mot,

que un cant teu canta més que dir que més.

Quin cos teu més teu-meu que és el cos meu.

Un forat per on redir-m’hi és el teu nom.

Tots et volem, totes endins. Agafa’m!

Correm junts darrere teu, correm amics, correm gruant-te!

Obre l’estrella, oh tu, obre l’estella i du-m’hi dins!

Farem nit, covarem l’ou, serem feliços!

El teu amor em posa dos pins a la cuixa i se’n va.

Per això s’enamoren. Per això Salomons i Sulamites.


Sóc blanca, gitana, sóc mora, jueva, ameríndia, sóc negra!

Sóc ombra i desert, costella rompuda, sóc pols que s’agleva.

Sóc roda, rodera, rodona, la ruca que rauca, la roca que rasca

i del tot al revés de fer fora les pors: sóc qui les peix i les cria

—qui, com paparra volguda, es regala, content, una trampa.


Els meus germans s’han enfadat,

m’han dit apaga i jo he bufat, punyetamón,

i el foc s’escampa.


Digues on, d’horabaixa, llegeixes tan sol,

que jo vaig, lletratorta,

entre els fulls que no tinc i una pena que canta.


Si tu no ho saps,

oh dona que crida,

segueix el silenci que fa quan s’amaga

i busca el seu mal

vora el mal d’altre.


A l’espelma de trenes d’espelma et comparo, amiga meva,

que boniques les pigues que es perden,

quina ferida els teus ulls, amb els aubons que s’hi claven.

Et farem remolins al clatell amb saliva mesclada.


Mentre és a ca seu, estarrufat de mil nits i amb l’angoixa ben feta,

la mar meva l’estima, l’ofega, l’estimba, l’ofega.

El meu amor és un còdol que es trenca,

que fa nit entre el tall de la cella.

És un bosc de garrova i d’ullastre

i d’orquídia salvatge.


I que n’ets, d’infinita, amiga meva.

I que n’ets, d’esquerpada. Ball i baralla, els teus ossos.


I com les acreixes, amor,

les teves lliçons i la teva mania.

El nostre llit fa fer nit,

les portes, follia,

i les finestres, escàndol.



I

Que me encha de línguas a tua palavra,

que um canto teu canta mais que mais dizer.

Que corpo teu mais teu-meu é o corpo meu.

Redigo-me no teu nome, um buraco.

Todos nós te amamos, todas para dentro. Segura-me!

Corremos juntos, corremos amigos, corremos no desejo de ti!

Abre a estrela, ó tu, abre a farpa e mete-me dentro!

Faremos noite, chocaremos ovos, seremos felizes!

O teu amor planta dois pinheiros na minha coxa e vai-se embora.

Por isso se apaixonam. Por isso Salomões e Sulamitas.


Sou branca, cigana, sou moura, judia, ameríndia, sou negra!

Sou sombra e deserto, costela partida, pó coalhado.

Sou roda, jante, redonda, a ruça que coaxa, a rocha que raspa

e o contrário de expulsar os medos: eu sou quem os pasta e os cria

-que, como carrapata desejada, se presenteia, contente, com uma armadilha.


Os meus irmãos ficaram furiosos,

disseram-me para desligar e eu soprei,

e o fogo espalha-se.


Diz-me onde, ao cair da tarde, lês solitário

que eu vou, com letra torta,

entre as folhas que não tenho e uma pena que canta.


Se não o sabes,

oh mulher que grita,

segue o silêncio que fazes ao esconder-te

e procura o teu mal

ao pé do mal do outro.


À candeia de tranças de candeia te comparo, amiga minha,

que lindas as sardas que se perdem,

que ferida teus olhos, com asfódelos cravados.

Far-te-emos remoinhos na nuca com saliva misturada.


Enquanto estás em tua casa, eriçada com mil noites, e com a angústia bem trabalhada,

O meu mar te ama, afoga-te, estampa-te, afoga-te.

O meu amor é um pedregulho que se quebra,

que faz noite entre o corte da sobrancelha.

É uma floresta de gafanhotos e azambujos

e de orquídea selvagem.


Mas como és infinita, minha amiga.

Mas como és arisca. Baile e batalha, os teus ossos.


E como as acrescentas, amor,

as tuas lições e a tua mania.

O nosso leito faz noite,

as portas, loucura

as janelas, escândalo.