julia fiedorczuk

 
[DROGA. WYJŚCIE]
 
My, zarażeni, musimy stale ponawiać wezwanie.
Inaczej znikniemy.
Wchłonie nas ciemna noc jeży i mrówek.
Przerośniemy pleśnią.
I wsiąkniemy w grunt.
 
My, zarażeni, musimy stale ponawiać wezwanie.
Wpuszczać w siebie to zabójcze morze.
Bo trudno uwierzyć w pustkę, której nikt nie widzi.
Trudno nie szukać. Choćby po omacku.
Kimkolwiek jesteś podaj mi swój głos.
 
Kimkolwiek jesteś podaj mi swoje ciało języka
i dnia. Proszę, wyciągnij dłonie.
Dotknę cię lekko jak czas.
 
Kimkolwiek jesteś podaj mi swoje ciało nocy.
Zliżę sól z twoich chłodnych powiek.
 
I zobaczysz świat.
 
My, zarażeni, musimy wszystko zaczynać od nowa.
Więc pozwól, że ukocham twój mrok.
Co w tobie rośnie, niech we mnie zakwita.
A owoce tych kwiatów niech ciebie nasycą.
 
Kimkolwiek jesteś biorę cię ze sobą.
Chodźmy.
Inaczej znikniemy.
Popatrz, tu jest droga.
 
A tu nie ma mapy.

 
 
[CAMINHO. SAÍDA]
 
Nós, os infetados, temos de renovar incessantemente o chamamento.
Caso contrário, despareceremos.
Seremos engolidos pela noite escura de ouriços e formigas.
Ficaremos com mofo.
E seremos absorvidos pela terra.
 
Nós, os infetados, temos de vrenovar incessantemente o chamamento.
Deixar que este mortífero mar mortal nos penetre.
Porque é difícil acreditar num vazio que ninguém consegue ver.
É difícil não procurar. Mesmo que seja às cegas.
Sejas quem fores, dá-me a tua voz.
 
Sejas quem fores, dá-me o teu corpo da língua
e o dia. Estende as tuas mãos, por favor.
Vou tocar-te leve como o tempo.
Sejas quem fores, dá-me o teu corpo da noite.
Vou lamber o sal das tuas pálpebras frias.
 
E verás o mundo.
 
Nós, os infetados, temos de começar tudo de novo.
Assim deixa-me amar as tuas trevas.
O que cresce em ti floresça em mim.
E a fruta destas flores que te sacie.
 
Quem quer que sejas, levo-te comigo.
Vamos.
Caso contrário, vamos desaparecer.
Olha, aqui há um caminho.
 
E aqui não há mapas.